بازیگری که ادعای حمایت از مردم را دارد، برای 20 روز، 3 میلیارد پول میخواست
تاریخ انتشار: ۲۱ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۷۴۱۹۸
به گزارش جام جم آنلاین، محمدرضا رحمانی تهیهکننده و کارگردان، ایرج رحمانی و مهسا اسماعیلی از بازیگران این فیلم در نشست خبری این فیلم سینمایی حضور داشتند.
محمدرضا رحمانی تهیهکننده و کارگردان این فیلم گفت: «آنها مرا دوست داشتند» فیلمی است که با سینمای مستقل گره خورده و شاید ارزانترین فیلمی که ساخته شده و من سابقه ساخت این مدل فیلم را قبلا هم داشتم.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
او افزود: قبل از اینکه من را به عنوان کارگردان بشناسند، دوستان و مخاطبان سینما من را در جایگاه نویسنده میشناسند. ایده خرید و فروش نوزاد که در فیلم آنها «مرا دوست داشتند» به آن اشاره شده، مربوط به 10 سال پیش بازمیگردد و در اطرافم دیدم. پس از آن، تحقیقات میدانی و آماری را شروع کردم به چیزهای عجیبی در زمینه دزدیدن کودکان رسیدم. حدود 4 سال پیش فیلمنامه را شروع به نوشتن کردم. البته این را بگویم که از نظرِ منِ صاحب فیلم، موضوع فیلم شرافت، امید و نجات جان یک انسان است.
رحمانی کارگردان فیلم در پاسخ به این پرسش که چرا این فیلم سیاه است، توضیح داد: تمام فیلمهایی که تا به الان کار کردهام، موضوعات اجتماعی داشته است. من مفهوم سیاه را متوجه نمیشوم. سؤال من همیشه این بوده که دیگران سیاهنمایی را چگونه معنا میکنند. ما برای ساخت «آنها مرا دوست داشتند» تلاش کردیم تا همه چیز براساس واقعیت باشد. حتی در سکانس قهوهخانه، افراد حاضر در آنجا بازیگر نبودند و زندانیهایی بودند که به تازگی آزاد شده بودند.
او افزود: قبل از اینکه من را به عنوان کارگردان بشناسند، دوستان و مخاطبان سینما من را در جایگاه نویسنده میشناسند. ایده خرید و فروش نوزاد که در فیلم آنها «مرا دوست داشتند» به آن اشاره شده، مربوط به 10 سال پیش بازمیگردد و در اطرافم دیدم. پس از آن، تحقیقات میدانی و آماری را شروع کردم به چیزهای عجیبی در زمینه دزدیدن کودکان رسیدم. حدود 4 سال پیش فیلمنامه را شروع به نوشتن کردم. البته این را بگویم که از نظرِ منِ صاحب فیلم، موضوع فیلم شرافت، امید و نجات جان یک انسان است.
رحمانی کارگردان فیلم در پاسخ به این پرسش که چرا این فیلم سیاه است، توضیح داد: تمام فیلمهایی که تا به الان کار کردهام، موضوعات اجتماعی داشته است. من مفهوم سیاه را متوجه نمیشوم. سؤال من همیشه این بوده که دیگران سیاهنمایی را چگونه معنا میکنند. ما برای ساخت «آنها مرا دوست داشتند» تلاش کردیم تا همه چیز براساس واقعیت باشد. حتی در سکانس قهوهخانه، افراد حاضر در آنجا بازیگر نبودند و زندانیهایی بودند که به تازگی آزاد شده بودند.او اضافه کرد: برای ساخت این فیلم ما به دنبال لوکیشنهای واقعی بودیم. به سراغ جنوب تهران رفتیم تا ببینیم کجا را میتوان پیدا کرد که کاملا واقعی باشد. به همین دلیل به منطقه «خلازیر» رسیدیم. آنجا مکانی است که برخی مردم در فاضلاب و زیرزمین زندگی میکنند. در این مکان ساخت و ساز امکانپذیر نیست و بیشتر مکانهایی برای ضایعات وجود دارد. آنجا منطقهای عجیب است و فردی را شناختم که کارمند نیروی انتظامی بوده و اکنون معتاد شده است.
ایرج رحمانی بازیگر «آنها مرا دوست داشتند» در ادامه تصریح کرد: امیدوارم که خوب باشید، ابراز همدردی میکنم با زلزلهزده خوی. ما بخشی از فروش این فیلم را به این مردم عزیز کشورمان تقدیم میکنیم. من مدیر تولید مجری طرح، بازیگر و انتخابگر بازیگران هستم. یک تنه پای فیلم ایستادم. هفت نفر از هنرجوهای من در اینجا نشستهاند. نمیدانم جرمم چیست که در جشنواره فجر شرکت کردم. جشنواره انتخاب من بوده است. مورد بیاحترامی قرار گرفتم چراکه پای مهسا اسماعیلی و لیلا بلوکات ایستادم و بقیه بازیگران سرشناس، پروژه را رها کردند.
ایرج رحمانی انتقاد خود از بازیگران را اینگونه بیان کرد: من خوشحال هستم پای بازیگرانی همچوت لیلا بلوکات و مهسا اسماعیلی ایستادم زیرا خیلی از بازیگرانی که قرار بود در فیلم حضور داشته باشند، انصراف دادند و میگفتند ما مقابل این افراد بازی نمیکنیم. همه بازیگران در نشست خبری حضور پیدا نکردند. چرا زمانی که دستمزد پولشان کمی عقب افتاده، سریع اعتراض میکنند؟ چرا سینمای ایران بازیگرمحور است؟ شما بازیگرانی که اینگونه پشت فیلم را خالی میکنید تاریخ مصرفتان خاموش شده است. بازیگری که اکنون فاز حمایت از مردم را برداشته به من میگفت برای قرارداد 20 روزه، 3 میلیارد پول میگیرم. مگر کسی میتواند فرهنگ کشور را تحریم کند؟ اینها چه کسانی هستند که تحریم میکنند؟
رحمانی در ادامه تصریح کرد: من اخیرا دادگاه بودم آن هم برای تأمین پول فیلم. بازیگرهای مطرح گفتند میمانیم اما پشت ما را خالی کردند. خیلی از این بازیگران فقط اعتبار اینستاگرامی دارند. ما داریم باج میدهیم. یک خدماتی 4 میلیون میگیرد و شنیدهام یک بازیگر روزی 200 میلیون گرفته، چرا فکر میکنید سینمای ما محتاج شما است. سینما محتاج بازیگر نیست. بازیگر و مدیرتولید فیلم «آنها مرا دوست داشتند» بیان کرد: سینما محتاج بازیگر نیست. سوپراستارهایی مانند ابوالفضل پورعرب، رامبد شکرابی، حدیث فولاوند، سروش گودرزی و... نیستند؟ ما امروز باید التماس کنیم که بیایید برای فیلم بلیت بگیرید؟ ما باید امروز تدبیری بیندیشیم. آقای بازیگری که اکثرتان دو تابعیتی هستید، برای ما فاز روشنفکری در نیاورید. شما در آپارتمان لاکچریتان نشستهاید و غم مردم خوی را میخورید؟
او اضافه کرد: فیلم ما هزارتا مشکل دارد. روز اول فیلم، به نسخه ما چندتا مشکل وارد کردهاند. مگر وزارت فرهنگ و ارشاد به ما مجوز ندادهاند؟ پس چرا باز هم در نسخهای که در جشنواره فیلم فجر قرار بود نمایش داده شود باز هم ایراد به آن وارد شده؟
رحمانی انتقادات خود را ادامه داد و تشریح کرد: اعتراض و نقدم به بازیگرانی است که امروز به سینما خیانت میکنند. شاید اگر مثل خیلیها دلار میخریدم به جای فیلمسازی، اوضاعم بهتر بود. آیا جشنواره فیلم فجر در سال 90، 88، 98، و... حکومتی نبود؟ امسال که فیلم ما در جشنواره حضور دارند از نظر شما ملحد شدهاند؟ خوشبختانه مردم ما آگاه هستند و گول بازیهای شما را نمیخورند.او افزود: سینما وابسته به بازیگر است، اما به بازیگر نباید باج دهد. زمانی که بازیگر تصمیمگیرنده میشود، اوضاع به هم میریزد. پدرم آپاراتچی بوده و من از 5 سالگی در سالنهای سینما رشد کردم. این را هم بگویم که اگر برخی معتقدند که من سینما را نمیشناسم، بالاخره یاد خواهم گرفت در حالی که همانطور گفتم سالیان زیادی است در این حوزه کار میکنم.
مهسا اسماعیلی بازیگر فیلم «آنها مرا دوست داشتند» گفت: نقش آفرینی در این فیلم بسیار شیرین و تجربه بسیار بزرگی است که خیلی منتظرش بودم. نگاه مخاطب برایم همیشه مهم تر از هر چیزی است، امیدوارم آنها هم راضی باشند.
کارگردان فیلم «آنها مرا دوست داشتند» عنوان کرد: ایرج رحمانی واقعیات را گفت اما معتقدم باید انصاف را هم باید رعایت کرد. بالاخره هر کس که معروف شده، تلاشهایی هم کرده است. کارهایی که با ایرج رحمانی ساختهایم، سوپراستار هم در آنها حضور داشته است.
وی افزود: موسیقی فیلم انتخابی نیست و آهنگساز فیلم بهنام ابتهی هست. البته موسیقیای که در فیلم شنیدید اصلی نیست و در نسخه بعدی تصحیح خواهد شد. فیلم هم ایرادات تدوین و مونتاژ دارد که رفع خواهد شد.
این هنرمند درباره تحریم جشنواره فیلم فجر تأکید کرد: هنر در طول تاریخ تحریم شدنی نیست؛ نه تنها هنر بلکه سینما را هم نمیتوان تحریم کرد. این که بخواهیم سینما را تحریم کنیم، مصداق حرف کسانی است که تجزیهطلب هستند. آن افرادی که حرف از تحریم جشنواره فیلم فجر میزنند، خودشان سر چند پروژه فیلم و یا سریالاند. همه هنرمندان ما شریف و نجیب هستند بلکه سینما و هنر را در معرضی قرار دادند که تیرها به سمت ما روانه میشود.
رحمانی با اشاره به تعریف سیاهنمایی خاطر نشان کرد: سیاهنمایی لفظ اشتباهی است. زمانی که سیاهی وجود نداشته باشد و ما بخواهیم به زور و خیالی زندگی را بد نشان دهیم یعنی سیاهنمایی کردهایم.
منبع: جام جم آنلاین
کلیدواژه: فیلم فجر محمدرضا رحمانی آنها مرا دوست داشتند نسرین بختیاری آنها مرا دوست داشتند جشنواره فیلم فجر مهسا اسماعیلی ایرج رحمانی سیاه نمایی سال پیش
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۷۴۱۹۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نام بازیگر مرد مشهور فرانسوی در سیاهه متجاوزان سینما
آفتابنیوز :
همهچیز از زمانی شروع شد که در اکتبر سال ۲۰۱۷ دو نشریه نیویورکتایمز و نیویورکر گزارش دادند که دهها زن مورد سوءاستفاده جنسی یکی از غولهای هالیوود یعنی هاروی واینستین قرار گرفتهاند. از آنجا بود که دومینوی رسوایی مردانی که از قدرت و شهرت و ثروتشان برای تعرض یا تجاوز به زنان و بعد خفه کردن صدای اعتراض آنها استفاده کرده بودند راه افتاد. زنانی که سالها به سکوت واداشته شده بودند یا هرچه فریاد زده بودند، صدایشان به گوش کسی نرسیده بود، از شجاعت همدیگر نیرو میگرفتند و پا پیش میگذاشتند و زخمهایی را که بر جسم و روحشان وارد آمده بود آشکار میکردند.
بازیگران زن مشهوری، به رغم به خطر افتادن حرفهشان، به افشاگری علیه واینستین دست زدند. دیوار بلند ترس برای قربانیان فروخته ریخته بود و حالا ترس در چشمان متعرضان و متجاوزان دیده میشد. جنبش #من_هم (metoo#)، که پیشتر در سال ۲۰۰۶ در فضای مجازی برای اعتراض به فرهنگ تجاوز، تعرض و سوءاستفاده جنسی راه افتاده بود، بعد از رسوایی واینستین، نیرویی تازه گرفت و زنان بسیاری را از اقصی نقاط دنیا زیر چتر خود متحد کرد. از امریکا تا اروپا، فاصله اقیانوس اطلس به چشمبرهمزدنی طی شد و کابوس رسوایی به قاره سبز رسید.
در چند سال گذشته، برخی از کسانی که در صنعت سینما به تعرض یا تجاوز متهم شده بودند در دادگاه متهم یا تبرئه شدند. برخی دیگر پیش از دادگاه با شاکی/ شاکیان پرونده مصالحه کردند. برخی حرفهشان به آخر رسید و برخی دیگر هرگز زیر بار اتهامات نرفتند و خودشان را از اینگونه انگها مبرا دانستند. هنوز خبرهایی از رسواییهای اخلاقی به صدر خبرها میآید، مثل دیروز که خبر بازداشت ژرار دوپاردیو، بازیگر مشهور فرانسوی، نشان داد که این جنبش تا زمانی که فضای صنعت سینما به جای امنی تبدیل نشود، قصد بازایستادن ندارد.
جنگهای فرانسوی
دوپاردیو ۷۵ ساله که یکی از بازیگران مشهور فرانسه است، در ایستگاه پلیسی در منطقه چهاردهم پاریس به اتهام تجاوز به دو زن، یکی در سال ۲۰۲۱ و دیگری در سال ۲۰۱۴، مورد بازجویی قرار گرفت. اینطور که ایسنا گزارش داده، دوپاردیو در سال ۲۰۲۰ به تجاوز جنسی به شارلوت آرنولد در سال ۲۰۱۸ متهم شد و در ادامه چندین زن دیگر علیه او افشاگری کردند و در نهایت به شهرت دوپاردیو ضربه خورد. در دسامبر گذشته نیز هلن داراس، هنرپیشه فرانسوی، نیز شکایتی را به پلیس ارائه کرد و مدعی شد که دوپاردیو در سال ۲۰۰۷ هنگام فیلمبرداری فیلم «دیسکو» به او تجاوز کرده است. فعالان فمینیست به شدت خواهان پیگیری این اتهامات بدون دخالت شهرت و قدرت دوپاردیو در روند افشای حقیقت هستند. از سوی دیگر، گروهی از هنرمندان از جمله کارلا برونی و شارلوت رمپلینگ از دوپاردیو در برابر این اتهامات دفاع کردند. در میان مدافعان دوپاردیو نام امانوئل مکرون، رئیس جمهوری فرانسه، هم که چندی پیش دوپاردیو را بازیگر بزرگی خوانده بود که مایه افتخار فرانسه است، دیده میشود.
دو پرونده قدیمی
هر وقت حرف تجاوز و تعرض و سوءاستفاده جنسی به میان میآید، نامهای رومن پولانسکی، کارگردان لهستانی و وودی آلن، کارگردان و بازیگر امریکایی، مطرح میشود. پولانسکی سالها پیش با دختری نوجوان و زیر سن قانونی در خانه جک نیکلسون، بازیگر افسانهای، رابطه برقرار کرد و بعد از آن برای فرار از مجازات عملش از امریکا گریخت و سالهاست که از این کشور دور است و حتی در اروپا هم از پا گذاشتن به کشورهایی که احتمال میدهد او را به مقامات امریکایی تحویل دهند خودداری میکند. تجاوز به یک نوجوان چیزی نیست که رسانهها به راحتی فراموش کنند و پولانسکی این را به خوبی میداند.
داستان وودی آلن هم بسیار طولانی است. میا فارو، بازیگر «بچه رزمری» و شریک زندگی آلن، در دهه ۱۹۹۰ او را به ارتباط با فرزندخواندهشان متهم کرد. به درستی مشخص نیست که این اتهام چقدر صحت داشت یا چقدر ناروا بود، اما چیزی که مشخص است این است که آلن با دخترخواندهاش ازدواج کرد و در تمام این سالها که همیشه حرف اتهامات او به رسانهها کشیده، با تمام قدرتش زیر بار پذیرش آنها نرفته است. در این سالها بعضی بازیگران زن فیلمهای قبلی آلن مثل کیت وینسلت اعلام کردند که دیگر حاضر به همکاری با او نیستند. بعضی دیگر مثل ال فانینگ که در «یک روز بارانی در نیویورک» با آلن همکاری کرده، گفته این اتفاقات قبل از به دنیا آمدن او رخ داده و او نمیتواند به درستی در این باره قضاوت کند.
نامهای بزرگ، ترسهای بزرگ
نامهایی مثل کوین اسپیسی، داستین هافمن، سیلوستر استالون، استیون سیگال، ازرا میلر، تِنوچ هوئِرتا، جاناتان میجرز، کیسی افلک، جیمز فرانکو، بیل کازبی و لوئیز سی. کی. از جمله مشهورترین افرادی هستند که نامشان در سیاهه رسواییهای جنسی سالهای اخیر ثبت شده. #من_هم (metoo#) شاید جلوی متجاوزان را نگیرد، اما کسی که میخواهد از حدش عدول کند میداند دیگر مثل گذشته در امنیت به سر نمیبرد و باید بهای کاری را که میکند با از دست دادن کار و حرفه و خویشاوندان و اطرافیانش بدهد. زندگی یک متجاوز حالا دیگر بسیار شبیه فیلمی ترسناک است.
منبع: همشهری آنلاین